Góry schowały się pod półprzeźroczystą peleryną z chmur, ale nie były ani trochę mniej piękne niż zazwyczaj. Siedzieliśmy na tarasie, a zachodzące powoli słońce, zdradzało ogromny skarb. Promienie wpadały między rzęsy śpiącego małego chłopca, rozpraszając się na policzkach w postaci złotego pyłu. Mój magiczny syn. Czarodziej rozkochujący mnie w sobie każdego dnia coraz bardziej.

Junior, początkowo zwany Bąkiem, ostatnio awansował na Wilczka. Tak mówi znaleziony w sieci indiański horoskop, cząstka duszy vilczej ciotki, a także fakt, że zamiast a-gu, znacznie bardziej wolimy wyć jak głodne sierściuchy do księżyca. Bez obaw, gryziemy tylko w ostateczności.

Po raz kolejny przyszedł w moim życiu czas przewartościowania banałów. Przez lata słyszałam różne życiowe morały, sentencje, zwierzenia, które były wówczas ładne, ale i bezwartościowe. Oczywiście byłam przekonana, że je rozumiem. Uważam się za człowieka o całkiem nieźle rozwiniętej empatii, więc co to dla mnie. A tu zonk. Nagle moje życie wypełniło małe stworzenie, które terapią szokową uświadomiło mi, jak bardzo byłam w błędzie.