Jestem silna. Powtarzam to do niewidzialnego lustra i, o ironio, czasem również wtedy, gdy brakuje powietrza przez dławiący płacz. Chowam pod językiem, gdy tłumię krzyk. Zaciskam w pięściach, gdy trzaskam drzwiami. Czuję w podmuchach wiatru, kiedy stoję na krawędzi szaleństwa. Jak opieram się pokusom, jak kocham całym sercem. W ciszy i ściskając dłoń podczas burzy. Będę silna. Dla ciebie, dla siebie, dla nas.
Gdzieś pomiędzy reportażami, zakradłam się do zdjęć, które zrobiłam Ani kilka dni temu. Ludzie pytają, ileż można robić zdjęć na łące, w lesie, na polu. Mi się chyba nigdy nie znudzą. Tam odpoczywam, fotografuję w ciszy, bez gapiów, dla siebie.
Zazwyczaj słowa są przed obrazami, dziś obraz przebije słowa. Nie napiszę zbyt wiele, może tylko tyle, że powyżej znajduje się dowód na magię sióstr. Na połączenie dusz, na bezgraniczne zrozumienie, bezbłędne czytanie siebie nawzajem. Tylko siostra z wyboru mogła stworzyć taki portret. Bo pokazała swoją duszę przez mój uśmiech.
