Bardzo długo myślałam, że sama zajmę się większością dekoracji, mimo jednak największych chęci, intensywny sezon fotograficzny i brzdąc w domu zmusiły mnie do podzielenia się tą przyjemnością z innymi. Dzięki temu poznałam jednak grono przesympatycznych, zdolnych osób, które podzielają moją pasje do robótek ręcznych. Papierowe cuda wykonały dla nas Ida i Ania z Cudowianków. Dziewczyny stworzyły leśne akcenty w postaci pików do babeczek, dekoracji słomek, zawieszek na alkohol, girlandy na stół ze słodkościami, naklejek z podziękowaniami na słoiczki oraz dwóch indiańskich akcentów do pakietów startowych dla naszych najmłodszych gości - pióropuszy i tatuaży zmywalnych. Na facebooku dziewczyn znajdziecie więcej szczegółowych zdjęć.

Nie miałam konkretnej wizji dekoracji, wszystko z czasem zaczęło układać się samo. Wiedziałam po prostu, że chcę w dekoracjach oddać klimat gór i lasu, czyli to co oboje uwielbiamy i gdzie czujemy się najlepiej. Przy pomocy Taty i Teścia zdobyłam plastry drewna, które służyły jako podstawki pod wazony, ale i jako patera na babeczki i stojak na cake-popsy. Zrobiłam też zwierzęce piki pomalowane farbą tablicową, na których miały być napisane smaki poszczególnych smakołyków. 

Gdzieś po drodze pojawił się również pomysł pojedynczych kwiatów w próbówkach i tu znów ogromne podziękowania dla Taty za stojaki, w których znów mogłam przemycić fascynację księżycem.

Dziękuję Olu nie tylko za piękny makijaż, ale i za każdą z prób, wspólnie spędzony czas i pomoc w tysiącu innych spraw.

Sukienka... Od początku wiedziałam, że chodzenie po salonach nie ma sensu, bo nie znajdę w nich sukienki w swoim stylu, a nawet jeśli, to pewnie będzie kosztowała milion dolarów. Zaczęłam więc poszukiwania krawcowej, która zrozumie moją wizję leśnej sukienki. Po kilku nieudanych próbach komunikacji na tych samych falach estetycznych, byłam już w sumie pogodzona z tym, że do ślubu pójdę po prostu w jakiejśtam sukience. 

Pewnego dnia jednak zrobiłam coś, czego w ogóle nie planowałam - weszłam do jeleniogórskiego salonu sukni ślubnych, takiego "jestem-tu-od-zawsze". Od lat mijałam jego wystawę, która niekoniecznie dawała nadzieję na nić porozumienia, ale nieukrywajmy - moja wizja odbiega nieco od standardowych oczekiwań lokalnych panien młodych. Przypomniałam sobie, że to właśnie o tym salonie mówiły mi moje panny młode, które uszyły tam swoje wymarzone sukienki, postanowiłam więc dać nam szansę. I całe szczęście, bo już na pierwszym spotkaniu z Panią Bożenką - właścicielką salonu Gebi - pojawiło się światełko w tunelu. Moje inspiracje i ogólny zamysł sukienki zostały, ku mojemu wielkiemu zakoczeniu, przyjęte z dużym entuzjazmem, a dalej było już tylko lepiej. Podczas wybierania materiałów przejrzałam dwa wielkie wory koronek, jednak żadna z nich nie była "tym czymś". Wtedy moja cudotwórczyni wyciągnęła ostatnią małą reklamówkę i gdy powiedziała, że ma jeszcze coś takiego "dziwnego" zyskała moją pełną uwagę. To dziwne coś okazało się strzałem w dziesiątkę i finalnie to właśnie ta koronka ozdobiła moja sukienkę. Każda kolejna przymiarka była przesympatycznym spotkaniem, po którym nie mogłam przestać się uśmiechać. Nie tylko ze względu na samą sukienkę, ale przede wszystkim na atmosferę, w której dane było mi ją mierzyć. Dziękuję!