Uczucie, które najbardziej mnie obecnie dotyka to tchórzostwo. Moje własne. Wymieszane z garścią bezsilności. Niewzruszona woda moich planów, zamarza. Brak zasilania, energii na uruchomienie maszyny łamania lodowej skorupy. Niepokojący zastój. Łapię za spróchniałe wiosła moich możliwości i staram się wydrapać z otaczającej pułapki. Doprowadzam swoje ciało do fizycznej kapitulacji, ale choć na chwilę przestaję czuć zimno.

Powoli jednak stalowe niebo ustępuje. Już niedługo wyłoni się słońce.

Tak jak się obawiałam, a może bardziej spodziewałam, proces mojego dziczenia nadal postępuje. Otwartość emocjonalna na obcych ludzi działa - wbrew oczekiwaniom - dość izolująco. Krótkie wizyty w dużych miastach nie sprawiają mi przyjemności, choć przypominam sobie jak to jest chować się w tłumie. Chodzę wolniej. To tak, jakbym na złość zaburzała rytm miasta, które mija mnie z pośpiechem. Bunt na miarę nastolatki z problemami wieku dojrzewania, byle się nie wpasować. Patrzę na twarze, które po chwili stają się tylko barwną smugą i piszę ich wymyślone historie. Składam, niemo opowiadam i wyrzucam. Sekundowi bohaterowie niekończącej się powieści.

Rozważam ucieczkę w dzikie Alpy i schowanie się w małej, drewnianej chacie. Tak tylko teoretycznie.





skirt: New Look
peace tee: Moschino/SH
vest: Wit&Wisdom
feather necklace: handmade
hat: Wit Leather