Padało, ba, nawet lało, i to w momencie gdy schodziliśmy do kapliczki. Większość gości szła pieszo, poszłam razem z nimi. Sukience oberwało się więc dość szybko, buty miałam w jeszcze gorszym stanie, rozpuszczone loki zmieniły się w bliżej nieokreślony bałagan, a ja jedyne co odczuwałam, przylegając do ramienia mojego taty, to coraz szybciej bijące serce i wzbierającą radość.

Ten dzień przyniósł wiele wzruszeń, nie dziwię się, że niebo przeżywało je razem z nami. To był wspaniały czas i myślę, że nawet najpiękniejsze słońce nie oddałoby tej magii. Za to oddychające góry po deszczu jak najbardziej.


Widok z kapliczki po naszej przysiędze autorstwa Vilczycy.

Miałam wyjątkowy sen. Odwiedziła mnie w nim dziewczyna, która malowała w mojej wyobraźni leśne kadry i mimo że nie używała słów, wiem, że w ten sposób prosiła mnie o stworzenie. Jakby wiedziała, że gdy powstaną te fotografie, ona uwolni się z przestrzeni myśli i ożyje naprawdę. Widziałam ją w dwóch scenach, wyjącą do księżyca w otaczającym ją mroźnym świcie i tańczącą na skraju lasu po zachodnie słońca. Czułam jej smutek, ale i determinację. W każdy ruch wkładała swoje całe serce, jakby nic nie miała już do stracenia. Dzikie pragnienie.

Kiedyś Cię stworzę, przegonię smutek i opiszę na nowo.













































Szczawnica | Droga do Morskiego Oka | Zamek w Niedzicy | Wąwóz Homole