"Dorastanie to ciągłe rozstania", masz w 100% racje, niby to takie banalne, ale jednak nigdy tego w ten sposób nie odbierałam. Na widok szpinaku i babeczek aż ślinka pociekła :)

Wyjęłaś mi myśli z głowy i przelałaś na papier. Nic dodać nic ująć. Ale nic, trzeba się w sobie spiąć i malować:) I czerpać z tego tyle radości ile wlezie:)

A zdjęcia przepiękne. Idę sobie na nie jeszcze popatrzeć:) Uwielbiam:)

niby zwykłe-niezwykłe zdjęcia zwykłego-niezwykłego wieczoru a jednak mają w sobie jakąś magię. Gratuluję umiejętności malowania obrazem i słowem. Meping na ostatnim zdjęciu mnie powalił :D

Aife,ależ jesteś podobna do Mamy!

Co do Twoich przemyśleń - mam bardzo podobne. Kiedyś człowiek czekał,aż będzie dorosły i cały świat stanie przed nim otworem, a gdy się stanie przed tym światem, nagle okazuje się, że nie wiadomo, w którą stronę iść - bo przy okazji można ominąć tysiące możliwości, pomysłów, ludzi. W efekcie siedzi się i trzęsie ze strachu, bo jak tu wziąć odpowiedzialność za swoje życie, gdy szuka się po omacku,a pretensje można mieć tylko do siebie.

Więc regularnie obiecuję sobie, że wezmę się do kupy i ruszę z kopyta z własnym życiem ;)
Ania

Tak cudownie sączy się niesamowitość z Twego bloga! <3

Słowa tak dokładnie, tak w punkt oddające to, co czuję w związku z niechcianą dorosłością, która się nie pyta, czy mam ochotę, czy jestem gotowa, tylko przylazła i jest.
A ja wciąż nie umiem. Nie umiem być taka odpowiedzialna, dojrzała i rozsądna, jak na lata by przystało.
I może trochę nie chcę?

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Jesteś niesamowita <3

Ucieszyłabym się, gdyby Twój blog poszedł właśnie w kierunku relacjonowania Twojej magicznej codzienności. I ucieszyłam się też bardzo na widok siostry, już miałam o nią pytać ostatnio :) Szkrab z niej uroczy.

Mądrze ujęłaś co to dorastanie... Jestem w tym okresie, właśnie wychodzę z rozstania z najbliższym mi obok mamy człowiekiem, choć tak naprawdę nigdy nie wyjdę z tego całkowicie, a im dalej życie się toczy mam wrażenie że będę coraz dalej od powierzchni tego bagna... Aż w końcu prędzej czy później pójdziemy na dno, jak każdy.

Włączam bloga. Zasiadam ze kubkiem ciepłej herbaty. Czytam. "Dorastanie to ciągłe rozstania...". To co kotłuje się w mojej głowie od kilku dni, miesięcy, lat w końcu ktoś ubrał w słowa. Niby tak proste a uderzające z wielkim hukiem w moją głowę.

Jesteś uroczą osobą Anito.

Nina

O zwykłych rzeczach piszesz niezwykle, do tego z ogromną lekkością.

Codzienność ubierasz w takie słowa, że nawet smutek jest piękny.

Aife Twoja Mama wygląda tak młodo... to naprawdę Twoja Mama? :)
Notka bardzo prawdziwa...

piękne zdjęcia,mądry tekst. Moj synek też ma na imię Leon;)

Oj życiowe są te słowa. Gdy ma się takich ludzi obok, wszystko jest łatwiejsze :) Poza tym nie mogę uwierzyć, że mogłabyś być leniwa.

Tak cholernie się ciesze, że tu "wróciłaś". Że znowu mogę tak często kliknąć w okienko i przeczytać Twoje słowa.

p.s To tak jakby wracać do pokrewnej duszy.

muffinki! ♥

To zdanie "Idziemy na kompromisy, za chleb rozdajemy po kawałku nasze sny" to mój strach przed dorosłością zamknięty w kilku słowach. Jeszcze dziś nie jestem w stanie się z tym uporać, nie chce się z tym pogodzić i zaakceptować tego strachu, ale czuję się o wiele lepiej gdy czytam drugą cześć Twojego tekstu i zdania: "wybrać pracę i rozwój zamiast lenistwa. Znów uwierzyć w marzenia." Dziękuję Ci za nie bo właśnie mi uświadomiły, że nie muszę biernie czekać, aż rozsypie mnie strach i może wcale nie jest jeszcze za późno aby uwierzyć, że jestem w stanie realizować własne marzenia i nie rozdawać snów. Dziękuję Ci za ten wpis i nadzieję z niego płynącą.

Wbrew pozorom to właśnie codzienność jest najbardziej magiczna, szczególnie jeśli uwieczni się ją na tak pięknych fotografiach, opatrzonych refleksyjnym komentarzem... Nie pozwólmy, żeby marzenia zostały przysypane zawiesistym kurzem szarej codzienności i zamiecione gdzieś w kąt.

Aife, Aife, Aife!
Jesteśmy w tym samym wieku, i świadomość, że nie jestem za stara na takie rozterki (no bo skoro Ty czujesz podobnie, to nie może być inaczej) bardzo uspokaja. Dziękuję, dziękuję z całego serca, że się dzielisz.

Trzymam kciuki za Twoje i moje dorastanie! Obym miała choć w połowie tyle szczęścia co Ty!
Piękne zdjęcia! Ściskam!

jakie słodkie dzieciaki ^^

Anitko, po każdej burzy, wychodzi słońce. I każdą złą chwilę, która byłaby nie wiadomo jak długa, trzeba przeżyć z wiarą w sercu, że, gdy minie, wszystko będzie dobrze.
A dorosłość to jakiś żart - każdy z nas, jako dzieciak, pragnie być już dużym, dorosłym, jak mama, tata, starsza siostra, kuzyn... Ale im jesteśmy starsi, tym mniej się nam to wszystko uśmiecha. Dleczego więc tak bardzo, bardzo chcemy być dorośli?

Chyba zazdroszczę Ci życia.

Bardzo Wam dziękuję, że tu wracacie i dzielicie się ze mną Waszymi wrażeniami, przemyśleniami. Naprawdę to doceniam.

Wyściskaj ode mnie Leona przy następnym spotkaniu ;) Miło widzieć Twoją codzienność.

ostatnie zdj taaakie pozytywne! tak, usmiechnelam sie od razu ;D pozdrawiam!

Aife kochana, post i zdjęcia, jak zwykle cudowne, a ja mam jeszcze takie pytanie- powiedz mi proszę z czego robisz swoją piękną biżuterię do MMM? na fb wklejałaś też zdjęcia takiej biżuterii robionej z jakiejś gliny...?

Oszczędziłabyś tego chwalenia, jak to Ci świetnie szło na lodowisku...

Ależ Twoja siostra urosła! Pamiętam, jak wrzucałaś zdjęcia wielkookiego bobasa a tu już taka duża dziewczynka... Wszystkie dorastamy, kochana. Dla mnie dorastanie czy dorosłość (poza tym, że świat niestety nie wydaje się już tak magiczny jak w dzieciństwie) przyniosły wolność podejmowania własnych decyzji. Pamiętam, że jako dziecko czy nastolatka czułam się strasznie stłamszona, mimo że rodzice nie traktowali mnie jakoś specjalnie surowo. Dopiero po "wyfrunięciu" z gniazda rozwinęłam skrzydła i chyba teraz kocham rodziców jeszcze bardziej.
Z jednej strony dopada nas odpowiedzialność, ale z drugiej zyskujemy możliwość kształtowania siebie i budowania swojego życia po swojemu.
Trzymaj się cieplutko,
K.

Może uchylisz rąbka tajemnicy (a może to żadna tajemnica) jakiego obiektywu używasz do robienia tak pięknych zdjęć...?:)

od momentu "i teraz najtrudniejsze" wiem dokładnie o co Ci chodzi, z każdym słowem. zaufać. wyjść. odważnie. bez patrzenia wstecz. wybrać pracę i rozwój. Aifie, jak to możliwe, że niby jesteśmy inni, a tacy sami? przeczytałam gdzieś, że wszyscy jesteśmy czyimś powtórzeniem. i bardzo się z tym zgadzam. bo głęboko w duszy tkwią w nas te same korzenie. dobre korzenie:). Baś

Twoja mama naturalnie tez jest ruda?

Cudny ten mały mężczyzna :)

Pięknie napisałaś.. Czuję bardzo podobnie...

Hahahaha, "łyżwy mnie obtarły", gratuluję riposty, ależ się uśmiechnęłam z rana ;) Zgrabne i celne, choć nie chamskie.
(być może ta osoba, która to pisała, nie może z jakiegoś powodu jeździć na łyżwach, tylko tak powód jestem w stanie sobie wyobrazić, choć też nie bardzo rozumiem sens komentarza... chyba że Ty w istocie "dobrze wiesz", w czym rzecz)

Pozdrawiam bardzo, dzięki za kawałek magii na dzień dobry, niech to będzie pogodny dzień! :)

Oby mały Leon nie miał przerąbane w szkole z powodu swojego imienia...

ostatnie zdjęcie fenomenalne. Uśmiech dziecka, najpiękniejsze co może być.